محل انتشار اشعار احمدیزدانی

دیوانه شد دل عاشق زِ کار خویش دوراست از تو وَ در انتظارِ خویش چشمان براه حضورت سفید شـــــد از فرطِ غم ،شده دل داغدار خویش هر بار بر تو و کاخت نظر کنـــــم آتش بگیرم از شررِژاله بارِخویش بردی دلــــم زِ محبّت وَ نازِ خـــود مُــردم زِ بی محبّتیِ گلعذارِ خویش ای عشق ،گوشۀ چشمی نشان بده  حیرانِ انتظارِ تو و اعتذارِ خویش بستم زبان که عمــــل باشدو ثمــر خیری ندیدم از ثمرات بهار خویش شــــــاید که دیده ببینـــد ولی زِ بد نشناسد از سرِ غفلت نگارِ خویش بر منتظر نظری کن زِ روی مهـــر دریا شود دلش وَ شود بیقرارِ خویش (کوتوال)

بادبادک بودم وبا خنجرت ترکیده ام با مژه کشتی مرا،ازتو ستم ها دیده ام دستِ اقیانوس بازی ها کند با بادِ سرد از برای انتقامم صفحه ها را چیده ام بادبادک

فیروزکوهی و چنگیز از تو خورد سیلی ، که همرَهِ خود تا به گور بُرد از خاطراتِ جنگِ دوّم و اشغالِ روس ها دل های بیشمار از آن ظلم ها فِسُرد در نزدِ شادمانیِ هر باغ و گوشه ات باغِ اِ رَم حقیر و چه بسیار هست ،خُرد دستِ کمک به رونقِ تو ،بی بلا وَ خوش بسیار آرزو در حسرتِ آبادیِ تو ،مُرد حتماً نهایتِ کارت ،گُشایش است آغازِ بازیِ دورانِ بُرد بُرد. (کوتوال)

دزد آخر به نانِ ما بزند سنگ خودرا به جان ما بزند یک طرف دکمه هست وثروت وموج لاف و لوفی که خانِ ما بزند آنطرف ،ریزگردو اگزوزها ریشۀ خاندانِ ما بزند پارک وجنگل وساحل و دریا اسمش آید ،حقیر جابزند. کوتوال