محل انتشار اشعار احمدیزدانی

از صــــدای سخـــن عشـــق ندیدم خـــوشتــر بعد۴۰ســال شنیــــدم سخنــــانی که مپــــرس گفتگــــو کـــــردم وگفتــــم سخنــــانی از دل پر کشیدم به کمینــــگاه کســـانی که مپــــرس این حوادث که میان مـــــن و تو میــــــگذرد گفتمـــانیست میـــان دو جهـــانی که مپـــرس مــــن و اوضــــاع زمــانه به فرازو به فرود تو چو آرامش مهتـــاب و چنانی که مپــــرس زلـــــزله بودم و از پای نشستـــــم اکنـــــون ش ده ام مانده به جـــا ساختمـــانی که مپـــرس شب و حیرانی و امـــواج وتلاطــــم بگذشت مانده اکنون پس از آن نام و نشانی که مپرس از سفر گفتی و غــــربت و زن و فـــرزندان گفتــــم از حســرت دیدار و غمانی که مپرس تــــا نیــــایی و نبینــــم نبــــــود آرامـــــش می شــــوم با رخ تو همچو جوانی که مپرس آمــــدی حــــرف زدی دختـــر رز خنـدان شد روحم آزاد شد از بنـــد گــــرانی که مپــــرس کوتوال

دیوانه شد دل عاشق زِ کار خویش دوراست از تو وَ در انتظارِ خویش چشمان براه حضورت سفید شـــــد از فرطِ غم ،شده دل داغدار خویش هر بار بر تو و کاخت نظر کنـــــم آتش بگیرم از شررِژاله بارِخویش بردی دلــــم زِ محبّت وَ نازِ خـــود مُــردم زِ بی محبّتیِ گلعذارِ خویش ای عشق ،گوشۀ چشمی نشان بده  حیرانِ انتظارِ تو و اعتذارِ خویش بستم زبان که عمــــل باشدو ثمــر خیری ندیدم از ثمرات بهار خویش شــــــاید که دیده ببینـــد ولی زِ بد نشناسد از سرِ غفلت نگارِ خویش بر منتظر نظری کن زِ روی مهـــر دریا شود دلش وَ شود بیقرارِ خویش (کوتوال)