فیروزکوهی و چنگیز از تو خورد
سیلی ، که همرَهِ خود تا به گور بُرد
از خاطراتِ جنگِ دوّم و اشغالِ روس ها
دل های بیشمار از آن ظلم ها فِسُرد
در نزدِ شادمانیِ هر باغ و گوشه ات
باغِ اِ رَم حقیر و چه بسیار هست ،خُرد
دستِ کمک به رونقِ تو ،بی بلا وَ خوش
بسیار آرزو در حسرتِ آبادیِ تو ،مُرد
حتماً نهایتِ کارت ،گُشایش است
آغازِ بازیِ دورانِ بُرد بُرد.
(کوتوال)
نظرات
ارسال یک نظر