رفیق بد

خاطـــرِ شــــــرحِ پریشانِ پریشانی را
                                    مینویسم که زنم زخم به نادانی هـــا
روزگاری که سرآغاز جوانی هـــــا بود
                                 همرهی بود که افتاده به دامش من زود
چهره زیبا و جوان ،باطنی از زشتیهــا
                                   بود در دیدۀ من عقل من و مستی ها
غرق بودم به غرورو نفس باد صبـــــا
                                      نشنیدم ز پدر آنهمه فـــــریاد رســــا
هرچه او کرد نصیحت که رفیق تو خطاست
                                   من نفهمیدم و گفتم که رفیقم آقاست
سالها صفحۀ شطرنجِ رفاقــــت بر پا
                                      مات بودم و ندانسته که مــــاتم آنجا
تا که در صبحگهی وقت طلــوع روزی
                                     زده بیرون که روم در پیِ کسبِ روزی
ناخودآگاه در آن تیرۀ شب دستم رفت
                                   به سرِجیبش و برق از نگهِ مستم رفت
دیده در جیب رفیقم همـــه از اموالم
                                     پولِ نقدم وَ مدارک که هنـــوز بدحالم
چون صدا کردم و بیدار شدو وضعم دید
                                     آهِ حسرت به کـــویر شـــــرفِ او نالید
تیره شد بین من و او و رها شد یاری
                                    گفته شد قصّۀ نامردی و زشتی ، آری
همۀ حرف جهــان یکطرف و حرف پدر
                                      نشنیدم و شـــدم مثل درختی بی بر
پدرم بار سفــر بسته و در محشر بود
                                    نشنیــدم سخنش هرچه زدم پرپر بود
                     نازنینــــان پدران آخــــر مــــردانگینـــد
                    آخـــرین بیــــت بلنـــد غــزل سادگیند
احمدیزدانی(کوتوال(