محل انتشار اشعار احمدیزدانی

 تا منحرف ز راهم ‌و دلبسته جام را گم کرده ام حقیقت عشق و مرام را در کوره راه دورنگی نمی خرند از آنکه کرده دکان ننگ و نام را هرکس دوتاست روز و شبش در نهاد اوست سیرت دهد بصورت انسان دوام را آزاده را نتواند کشد به بند آن مدّعی که دانه گذارد و دام را بر اهل دل همه را حقّ صحبت است گیرد بزیر سایه خداهم غلام را .

 به نارفیقی این روزگار میخندم بریش سلطنت شام تار میخندم سپیده می دمد و شب فرار خواهد کرد، به حال غم که ندارد قرار میخندم.

خسته شدیم این همه از بدی گفتن بودن ما تشنه شد واسه ی مردن کرده نفوذ اجنبی تا توی پستو گلّه شده غارتی، چوپونا خفتن .