محل انتشار اشعار احمدیزدانی

  شب بود و من با جاده ها درگیر یاد تو چون آتش و دامنگیر افتاده بودی لابلای من با شعله میکردی مرا تسخیر

  بدگوئی من شد و خدا خواست برایم خیری که نگنجد به تصوّر و گمانی از سوی خداوند عنایت شده بر من خوشبختی کافی و بدور از نگرانی من بیخبر از پشت قضایای الهی باور نکند آدمی از خام گمانی آنچیز که ترسیده ام از آن همه ی عمر اموال حرام است و دروغ است و تبانی از خالق عالم شده تدبیر امورم تدبیر شد از حق که نباشد نگرانی دلداده ای از داعیه داران جنونم خوشحال که دارم ز خدا خطّ امانی

 کرده خزان حمله به دنیای باغ غارتی از آن شده گلهای باغ سوز هوا موجب ریزش شده ریزش هرساله ی برگای باغ گردنه ها پر شده از ابر و مه پرچمی افراشته بالای باغ رخت و لباس همه ی شاخه ها زرد شد و باعث غوغای باغ زاغ زده چهچهه و ساکت است بلبل زیبا شده رسوای باغ میوه پائیزی هرسال باغ علّت تسکین تمنّای باغ مزرعه و حاصل کشت همه رفته بکام ننه سرمای باغ سوز هوا سردی تا عمق جان مانده بدل حسرت گرمای باغ داده خدا دیده ی بینا به ما چشم دل دیدن فردای باغ .

  نان و نمکش معجزه دارد این خاک هرکس بخورد شود ز بدعهدی پاک خوردم نمکش را و به آن پابندم هستم ز غرور میهن خود بیباک .

  زمان جنگ بود و ما و جبهه شدند ایثارگر یک عدّه دیگر زمان صلح و وقت ساختن شد گروه دیگر آنجا برده اند بر به هر نوعی رقم میخورد اوضاع گروه ابن وقت از آن جلوتر جوانی بود و عمری بود و امّید جوانی طی شد و امّید بی بر گمانم بود از آغاز اینسان که ظالم بوده از عادل قوی تر .

  شهر فیروزکوه مرا جانی گوشه ی امن شهر تهرانی پنجره رو به تو تماشائیست سایه ساران و چشمه سارانی همدم قلّه ی دماوندی هر هنر را تو خویش و پیوندی مهربانی خصیصه ای ذاتی اقتدار تو از خردمندی برج و باروی تو فراوان است هرقدم یاد پهلوانان است ریشه داری تو در دل تاریخ نام تو افتخار ایران است بوده سرچشمه بهر دهها رود پاکی همچون بهشت بی دم و دود سرزمین حضور آرامش ، بر تو فیروزکوه درود درود .

  عاقل هرکس را نمی خواند رفیق هر تصوّر را نمی داند دقیق پهلوان شد ضربه از بازوی خود چون نسنجید او رقیبش را عمیق .

  کفران نعمت میکنند این سلبریتی ها از مردم خود دور هستند این زپرتی ها از یادشان رفت ابتدای کارشان ، امّا تاریخ ثبتش میکند رفتار قرتی ها .

  پوشیده گروهی و گروهی پورنند یک عدّه رعایت و گروهی جُرمند یک دسته چو آتشند سوزاننده مظلوم گروهی و گروهی ظلمند دزدان جهانیند با خونخواران یکعدّه که لاشحور و  به آنان جفتند از کینه پرند غاصبان ، مغرورند کودک کش قاتلند و همچون گرگند یک عدّه عدالت مجسّم هستند یک عدّه موحّد و گروهی کفرند تجزیّه طلبهای اجیر هم هستند با پول حرام آش تی ان تی پختند در جبهه ای اینچنینی و تاریخی از هرچه بگویم دگرانش گفتند چون نیک نظر شود و با چشم خرد با مزد عمل جهان ما را سُفتند .