کوتوال

من کــــوتـوالِ قلعــــۀ تاریخ وجــــاریم

از کـــوتــوال قلعـــــۀ نسیــــان فـراریم

کــــاخی به کــارگــــاهِ خیــــالم نداشتـم

چون چشمه ســـارم و با رود راهیــــم

دستــــانِ پــاک و سفیـــــدم چـــو آینــه

از هر تبـاهی و زشتی مــــن عـــــاریم

مــــن با قلـــــم به جنـگِ جهالت شتافتم

از بنـــدگیســـت که اینگـــــونه عالیـــم

بس جاده ها وَ بندرو معدن زِ من بماند

در جــای جــــایِ وطــــن یادگــــاریــم

فـــردا که رستخیـــز عــدالت به پا شَوَد

گردن فـرازو منتقـــم از ظلـــم شاکیـــم

محل انتشار اشعار احمدیزدانی