محل انتشار اشعار احمدیزدانی

ابتدا از مـن به تو مسجـــد ،ســـلام سنگر هستی تو به فرمــــانِ امــام دیده ی بختی که روشـن از تو شــد میــــدرخشــــد در دلــش مــاهِ تمام خـانه ای هستــی بــرایِ خــالقــــم گـــــرچه او هــرگــــز نگنجد در مقام هـــرکه را روح و روان با مسجداست راه روشن عمـــــر باشـــد مستـــدام مـــــرکــــز پاکانِ هــــر شهـــــرو دیار همچــــوگلدانی پر از گل ،خوشخرام هجرو وصل و دردو درمان در توهست می شـــود در تـو جـــــدائی انهـــدام مــرکز جمع و جمـــاعت مسجد است دیــن مــــومـــن را پنــــاه و انســجام عهدو شرط و مهربانی صحنِ توسـت دوستی میگیـــرد از مهــــرت قــــوام بوی قــرآن میـــدهـــــد هر گوشه ات گشتــــه نــازل در تــو آیــات و پیــــام هــــر دلی از مهـــــر تو گـــرما گرفت می شود ســردی برایـــش بی دوام کفـــرو عصیــــان را فــراری می دهد بر ســــر شیــطان زنی سنــگ مدام از مِــــیِ ســـرخِ حضــــورت صبحگاه اهـــلِ قبــــله جانشـــان یاقـوت فام. احمدیزدانی

ممکن است شما هیچ اطّلاعی از حمل و نقل و جابجائیهای سنگین نداشته باشید ولی من اطمینان دارم دیدن این ویدئو کمک زیادی به شما برای ایجاد هماهنگیهای مفید و مثبت در ذهنتان برای هر موضوعی خواهد کرد ،منوط به اینکه تا انتهای آنرا به تماشا بنشینید و سپس اظهار نظر بفرمائید. احمدیزدانی

ای بی بی ِســادات ،عـزیزِ دلِ ما درظلمتِ شب چو کـوهِ نورید شما در دورۀ تکتــازیِ شیــطانِ بزرگ عشــقِ همـــه تابیـــدنتـــان با آقـا در کشـــور شیعیـــان همـــه آماده با مهرِ شمــا غمی نباشــد مـــا را

وقتی نَبُــوَد حجاب در ذات حجاب هستند بفکر ظاهرو رنگ و لعاب مـــردانِ خـــراب و بیحیا بسیارند فرقی نبُوَد میـانِ انســـانِ خـــراب احمدیزدانی

حضرتِ پاک و شـریف ،ای گُلِ ما ،اسماعیل(ع) آبروی قلــــم و دســــــتِ شفــــا ، اسمــاعیل(ع) صخره در بندِ تو ،کوه حبس زِ تو ،اسماعیل(ع) تکیه کرد هـرکه به تو خاست زِنو ،اسماعیل(ع) مـــــردو زن جمـــلگی هستنــد کمـــربسته ی تو عـــاشقــــاننـــــد پنـــاهنـــــده وَ وابستــــه ی تو هــــرخـــرابی که به تو رو بِکُنــــد آباد اســـــت شُـــــده زندانیِ حـــق هـــــرکه زِ تو آزاد اســت قـــــرن هــــا آمــــدو مـــاندی تو و خاک قدمـت ریـزه خــــوارانِ تــو دیـدند عـــطا و کــــرمـــت خـــادمیــــن تـو ز ادوار کهــــــن تــا امــــــروز همگـــی معتقـــــدِ معجـــــزه هــــایِ تو هنــــوز زائراننــــد همـــــه کَفتـَــــرِ جَلــــــدِ حـــــرمـــت باز درهـــــایِ بهشــت اســـت به مُهـــرو قلمـت ماجــــرایِ سفـــــرِ رو به خـــــراســـــانِ بزرگ شده خـــونین ز ستمـــکاری مـــامونِ چو گُرگ قصــدشان ضـــربتِ بر پیکـــــرِ اســــلامِ بزرگ مـــــانده تا روزِ قیــامــــت ز شمــــا نـام بزرگ بــا بـــرادر و پــــدر کـــــــرده تحمّــــــل دوران پــدری پـاک تـر

میدانی اینجا شهرِ ساعتهایِ تکراریست میدانی اینجا خون به رگهای سخن جاریست میدانی اینجا شهرِ عیّاران ، همه مستند میدانی اینجا زخمِ دل را با ادب بستند اینجا زِ سوزِ سینه سوزِ سردِ کوهستان جاریست در هر درّه ای آتش ،ببین انسان اینجا تمامِ عمرِ تو در لحظه ای طرد است اینجا اگر لازم شود هرزن خودش مرداست آنی که می آید زِ راهِ دور او بخت است بازی نکن با آبرو ، تاوانِ آن سخت است با چند به به گول خوردی فکرِ بد کردی خود را برادر خوانده خواندی ،راه سد کردی آنجا که باید فکر میکردی نکردی تو چون فکرِ بد کردی ، زرنگ ، مردود میگردی سوراخ و مارو داستانِ راست گردیدن چشمی اگرباشد به راحت میتوان دیدن دستی اگر نوری دهد ، دستی بگیرد نور ثابت شد این حرف و سخن پرسش نکن شب کور در محضرِ عقل و شرف باشد تجسّس بد هرکس گرفتارِ تجسّس شد یقین نامرد. احمدیزدانی http://www.deemeh.blogfa.com firouzkooh.blogsky.com kootevall.blog.ir

kootevallgold.blogspot.com: کوتوال دیده بر فصــــلِ زمستـان داشت خورشیدِ خزان بود امّیــدش زمستـــان و یخ و ســـرمــــایِ آن سینـــه هــــا مملــــوّ از عشــــق و امید و اتّحاد هم خزان رفت ،هم زمستان رفت هم سرمایِ آن احمدیزدانی(کوتوال)

من کوتوال قلعۀ تاریخ و جاریم ، از کوتوالِ قلعۀ نسیان فراریم من کــــوتـوالِ قلعــــۀ تاریخ وجــــاریم از کـــوتــوال قلعـــــۀ نسیــــان فـراریم کــــاخی به کــارگــــاهِ خیــــالم نداشتـم چون چشمه ســـارم و با رود راهیــــم دستــــانِ پــاک و سفیـــــدم چـــو آینــه از هر تبـاهی و زشتی مــــن عـــــاریم مــــن با قلـــــم به جنـگِ جهالت شتافتم از بنـــدگیســـت که اینگـــــونه عالیـــم بس جاده ها  وَ بندرو معدن زِ من بماند در جــای جــــایِ وطــــن یادگــــاریــم فـــردا که رستخیـــز عــدالت به پا شَوَد گردن فـرازو منتقـــم از ظلـــم شاکیـــم

سینه سوزِ سینۀ زارم ، سلام خالقم ،عشقم وَ سالارم ،سلام برهمه خوبان وَ استادان ، ادب میکنم تقدیم من ، با احترام می رسد صاحب ،تمام است انتظار بیقرارِم ، بیقرارِِ بیقرار چشمها بر رَه وَ در من روزها شب حکایت ها جدا ،با ماجرا منتظر شاید بیاید یارِ من گفتگو گردد زِ ذهنِ زارِ من شکرگویانم کنون شادو خوشم تا رسد گوهرشناسِ سرخوشم من که خود خود نیستم ،دیوانه ام در رهِ طوفان بُوَد کاشانه ام گاه در شرقِ زمین ماوا کنم خالقِ خود را به دل آوا کنم گهگُداری در جنوبِ باوَرَم هرچه می یابم ،همان می آورم قصّه ها دارم زِ غرب و باختر پرزِ اندوهم در این پیرانه سَر یا علی گویان روان و راهیم گمشده در جستجویِ ساقیم همرَهی میجویم و همداستان تا دهم شرحِ فراقم در جهان این جهان با اینهمه شورو شَرش هست کوچک ،بندیم من در بَرَش دستگیری کن مرا ،پندی بده تلخ کامم ، جانِ من قندی بده هرچه هست ازاوست ،من یک ذرّه ام گمشده در خود چنان یک قطره ام عشقِ من از طلعتِ رویِ رفیق افتخارِ من گدائی از شفیق داد انگشتر به من سلطانِ من هدیه ی هردو جهان قرآنِ من ورنه در این روزگارِ بی شکیب نیست بهرِ منتظر غیر از فریب روح و تن دادم به قرآنِ

از چهچه ات کلافه ام ، دلگیرم از دستِ صدایِ زشتِ تو من سیرم یک چندنخوان ،سکوت کن،ساکت باش محتاجِ سکوت و فرصتِ تدبیرم احمدیزدانی

firouzkooh.blogsky.com طنزی از دفتر  kootevallekhandan.blogspot.com هست شیطانِ ناکِسی در شهر می خورد روزی اش زِ خونِ بشر عادتش هست از گرانی ها او بگیرد کلاهها از سر ننشیند به جایِ خود هرگز میکَنَد پوستِ آدمی ، عَنتَر آمد از شهر سویِ ده روزی بر گرسنه مصیبتی دیگر آمد از گَردِ راه و مهمان شُد بی خبرشد زِ شوهرش ، همسر کار بالا گرفت و خونِ شهر رفت در جامِ کهنۀ مُفت خَر چونکه خونبار شد دو چشمِ زمان هم قسم شد پدر و دردِ پسر که گرانی گران شَوَد این بار بِکِشَد گوشِ اهلِ خانه ،پدر بِبَرَد سویِ چهارسوقۀ ده وَبِگیرد دعایِ چشمِ نظر تا که چشمِ همه به جا اُفتَد ننشینند بیصدا ، بی سَر دادو قالی به راه اندازند تا بِتَرسد زِ همسرش ،شوهر نخرد جنس در گرانی ها تا کلاهی رَوَد وِ را بر سر همه با هم یکی شده ،درهم بچّه و سالمندو سرهمسر دست وقتی که یخ زد از سرما می کنند توی جیب یکدیگر تا پیاده شود ز خر شیطان وَ بِایستَد به صف در آن آخر تا نظارت نباشد این سگها میخورند گوسفندِ همدیگر. احمدیزدانی(کوتوال خندان) — ‏ ‏ ‏شگفت‌انگیز‏.

kootevallgold.blogspot.com: قدر : از صــــدای سخـــن عشـــق ندیدم خـــوشتــر بعد۴۰ســال شنیــــدم سخنــــانی که مپــــرس گفتگــــو کـــــردم وگفتــــم سخنــــانی از دل پر کش... مثنوی ولایت بنام خداوند بخشنده و مهربان مثنوی ولایت در هفتۀ ولایت ابتـــدا عــــرضِ ادب بر رهبـــــــرم نائبِ برحـــــقِّ مهــــدی، ســــرورم شــــادباشــی بر تمـــــامِ شیعیـــــان هـــــم مــــــرامانِ عـــزیزِ مثلِ جان وَ سپس ،امّــا بگویم مــــن ســـخن از ولایت ،نعمـــــتِ بر مـــــردو زن شیعه هستم ،شادمـــان و سربلنــــد مهـــــرِ خالق بستـه پایم چون کمند پرچمِ مـا پرچـــــمِ آلِ عبــــــاســــت بوی گل آرام بخش و چون دواسـت مقصدِ ما راهِ اســــلام و خداســـــت بنـــــدگی مـــا را دوایِ دردهــاست ریشه دارد پرچــم مــــا شیعیـــــان چارده خورشیــــد ،در یک آسمـان چارده گل، باطـــراوت ،رنگ رنگ چارده رنـــگِ دلاویـــزو  قشنــــگ چارده لبخنـــــدِ  ، بر لبهــــای حق چارده گیســـــویِ ماننــــــدِ شَبــــق چارده چشمـــــانِ بینـــــــایِ نگــار چارده دلبنـــــــدِ دنیـــــــایِ نــــگار چارده خــــورشیـــــدِ بر

بنام خدا با امام و همــرَهی با امـــرِ قـــــرآن                                انقـــــــلاب مــــردم دانــــای ایـــران از گذشتــــه تا زمانِ حال و اکنـــون                                از قم ومشهد و تا تبریز و کاشــــان از دیـــارِ گنبـــــدو ســــاری و بـانـه                                شهــــرِ آبادان الی مســـجدسلیمـــان بهبهــان و رامهــــرمُــــز وَ گنـــاوه                                کازرون ،اهواز،خرّمشهـــرو قوچان زاهـــدان ،زابل وَ بوشهـــرو دماوند                                تا به گچساران و دزفول و برازجان از جنــوب و از شمالِ خاکِ کشـــور                                شـــرق و غربِ میهنم تا قلبِ تهران الجــــزایر،بنگلادش، مصـــرو نیجـر                                   سوریه ،ملکِ عراق و خاکِ افغان آرزوی خلقِ عالــــــم اعتــــلایش                                  کشورِ بحرین و لیبی تا به سودان جانِ پاکانِ جهــــان باشـــد فــدایش                                 مثلِ پاکستـان ،کویتِ شیعـــه ،لبنان هرکجا بوده مـوحّــــد ،یا مسلمـــان                            

کوتوال=نگهبان قلعه های دست نیافتنی کاش صدّامی بزاید مادرِ گیتی ،دلت خون سازد امریکا کاش اشک بیگناهان کشورت را سیلِ جیحون سازد امریکا کاش در هر گوشه ات آتش بپاگشته بسوزاند وجودت را عاقبت ویرانه ای از هستی ات امیالِ صهیون سازد امریکا اشعار کوتوال را بخوانید. وبلاگ کوتوال را بخوانید،آیا کوتوال را میشناسید؟

تماس - افغانستان جلوۀ ناز جهان شیرین ولی فانیست ، حـــرفش را نزن نازِ دنیا ،بیـــوفائیـــهایِ طـــولانیست ، حــرفش را نزن آسمان در آسمان در آسمـــان در آسمــان ،تا هفـــت بار هستی وافســانه اش دانش ونادانیست،حـــرفش را نزن قــــرن ها از پشتِ هم رفت و بشر پشتِ بشر پشتِ بشر گـــرچه طــولانیست ،نزدِ اهلِ دل آنیست،حرفش را نزن شاهدِ هــرجائیِ هــرجا،برایِ اهلِ ،دل خود ســـاقی است قصّه پیچیده،هوایِ سینـــه بارانیست ،حـــــرفش را نزن غافلان مستندو بهتــر مسـت باشند از دو روزِ عمرِ خود دورِ گردون دورِ هستی زا و طوفانیست ،حرفش را نزن نیست یکسان حالِ دوران ،آسیاب است وبه نوبت متّکی میشود افسونگر افسون،بُعدِ حیرانیست ،حرفش را نزن با قضــا و با قَدَر در آفـــرینش پنجه افکـندن   خطاست بندگی ، گردن نهادن، عینِ آسانیست ،حـــرفش را نزن آنکه برکــون ومکان باحکمتش تدبیر دارد خالق است دامـــن او را گرفتــــن حرفِ پایانیست ،حرفش را نزن. احمدیزدانی