محل انتشار اشعار احمدیزدانی

firouzkooh.blogsky.com طنزی از دفتر  kootevallekhandan.blogspot.com هست شیطانِ ناکِسی در شهر می خورد روزی اش زِ خونِ بشر عادتش هست از گرانی ها او بگیرد کلاهها از سر ننشیند به جایِ خود هرگز میکَنَد پوستِ آدمی ، عَنتَر آمد از شهر سویِ ده روزی بر گرسنه مصیبتی دیگر آمد از گَردِ راه و مهمان شُد بی خبرشد زِ شوهرش ، همسر کار بالا گرفت و خونِ شهر رفت در جامِ کهنۀ مُفت خَر چونکه خونبار شد دو چشمِ زمان هم قسم شد پدر و دردِ پسر که گرانی گران شَوَد این بار بِکِشَد گوشِ اهلِ خانه ،پدر بِبَرَد سویِ چهارسوقۀ ده وَبِگیرد دعایِ چشمِ نظر تا که چشمِ همه به جا اُفتَد ننشینند بیصدا ، بی سَر دادو قالی به راه اندازند تا بِتَرسد زِ همسرش ،شوهر نخرد جنس در گرانی ها تا کلاهی رَوَد وِ را بر سر همه با هم یکی شده ،درهم بچّه و سالمندو سرهمسر دست وقتی که یخ زد از سرما می کنند توی جیب یکدیگر تا پیاده شود ز خر شیطان وَ بِایستَد به صف در آن آخر تا نظارت نباشد این سگها میخورند گوسفندِ همدیگر. احمدیزدانی(کوتوال خندان) — ‏ ‏ ‏شگفت‌انگیز‏.

kootevallgold.blogspot.com: قدر : از صــــدای سخـــن عشـــق ندیدم خـــوشتــر بعد۴۰ســال شنیــــدم سخنــــانی که مپــــرس گفتگــــو کـــــردم وگفتــــم سخنــــانی از دل پر کش... مثنوی ولایت بنام خداوند بخشنده و مهربان مثنوی ولایت در هفتۀ ولایت ابتـــدا عــــرضِ ادب بر رهبـــــــرم نائبِ برحـــــقِّ مهــــدی، ســــرورم شــــادباشــی بر تمـــــامِ شیعیـــــان هـــــم مــــــرامانِ عـــزیزِ مثلِ جان وَ سپس ،امّــا بگویم مــــن ســـخن از ولایت ،نعمـــــتِ بر مـــــردو زن شیعه هستم ،شادمـــان و سربلنــــد مهـــــرِ خالق بستـه پایم چون کمند پرچمِ مـا پرچـــــمِ آلِ عبــــــاســــت بوی گل آرام بخش و چون دواسـت مقصدِ ما راهِ اســــلام و خداســـــت بنـــــدگی مـــا را دوایِ دردهــاست ریشه دارد پرچــم مــــا شیعیـــــان چارده خورشیــــد ،در یک آسمـان چارده گل، باطـــراوت ،رنگ رنگ چارده رنـــگِ دلاویـــزو  قشنــــگ چارده لبخنـــــدِ  ، بر لبهــــای حق چارده گیســـــویِ ماننــــــدِ شَبــــق چارده چشمـــــانِ بینـــــــایِ نگــار چارده دلبنـــــــدِ دنیـــــــایِ نــــگار چارده خــــورشیـــــدِ بر

بنام خدا با امام و همــرَهی با امـــرِ قـــــرآن                                انقـــــــلاب مــــردم دانــــای ایـــران از گذشتــــه تا زمانِ حال و اکنـــون                                از قم ومشهد و تا تبریز و کاشــــان از دیـــارِ گنبـــــدو ســــاری و بـانـه                                شهــــرِ آبادان الی مســـجدسلیمـــان بهبهــان و رامهــــرمُــــز وَ گنـــاوه                                کازرون ،اهواز،خرّمشهـــرو قوچان زاهـــدان ،زابل وَ بوشهـــرو دماوند                                تا به گچساران و دزفول و برازجان از جنــوب و از شمالِ خاکِ کشـــور                                شـــرق و غربِ میهنم تا قلبِ تهران الجــــزایر،بنگلادش، مصـــرو نیجـر                                   سوریه ،ملکِ عراق و خاکِ افغان آرزوی خلقِ عالــــــم اعتــــلایش                                  کشورِ بحرین و لیبی تا به سودان جانِ پاکانِ جهــــان باشـــد فــدایش                                 مثلِ پاکستـان ،کویتِ شیعـــه ،لبنان هرکجا بوده مـوحّــــد ،یا مسلمـــان                            

کوتوال=نگهبان قلعه های دست نیافتنی کاش صدّامی بزاید مادرِ گیتی ،دلت خون سازد امریکا کاش اشک بیگناهان کشورت را سیلِ جیحون سازد امریکا کاش در هر گوشه ات آتش بپاگشته بسوزاند وجودت را عاقبت ویرانه ای از هستی ات امیالِ صهیون سازد امریکا اشعار کوتوال را بخوانید. وبلاگ کوتوال را بخوانید،آیا کوتوال را میشناسید؟

تماس - افغانستان جلوۀ ناز جهان شیرین ولی فانیست ، حـــرفش را نزن نازِ دنیا ،بیـــوفائیـــهایِ طـــولانیست ، حــرفش را نزن آسمان در آسمان در آسمـــان در آسمــان ،تا هفـــت بار هستی وافســانه اش دانش ونادانیست،حـــرفش را نزن قــــرن ها از پشتِ هم رفت و بشر پشتِ بشر پشتِ بشر گـــرچه طــولانیست ،نزدِ اهلِ دل آنیست،حرفش را نزن شاهدِ هــرجائیِ هــرجا،برایِ اهلِ ،دل خود ســـاقی است قصّه پیچیده،هوایِ سینـــه بارانیست ،حـــــرفش را نزن غافلان مستندو بهتــر مسـت باشند از دو روزِ عمرِ خود دورِ گردون دورِ هستی زا و طوفانیست ،حرفش را نزن نیست یکسان حالِ دوران ،آسیاب است وبه نوبت متّکی میشود افسونگر افسون،بُعدِ حیرانیست ،حرفش را نزن با قضــا و با قَدَر در آفـــرینش پنجه افکـندن   خطاست بندگی ، گردن نهادن، عینِ آسانیست ،حـــرفش را نزن آنکه برکــون ومکان باحکمتش تدبیر دارد خالق است دامـــن او را گرفتــــن حرفِ پایانیست ،حرفش را نزن. احمدیزدانی

  ای خدا ،ای خالق جان و جهان روحِ بودن،اعتلایِ آسمان ای تمام بختها از تو بلند ای تو آزادیِ از زندان و بند جز تو من با هیچکس راحت نیَم تو نباشی، من حبابی خالیم دستگیری کن تو از من ای خدا من ندارم هیچکس ،غیر از شما. احمدیزدانی(بداهه)

بویِ باران، موجِ گندمـــــــزار ،حرفش را نزن در کنارت تا سحر بیــــــدار ، حـــرفش را نزن آتشِ لبهــــای زنبــــق ،بویِ یاس و باغــــــچه اشک و لبخنـــدو سپس دیدار ، حرفش را نزن بسترِ چــون آتش و پروانه و شمــــع و غـــزل عالمی حرف وسخن ،گفتار ، حــــرفش را نزن در تمــــــامِ عالــــم رویا ،ســــــه تارو نایِ من پنجه در تارو غـــــــمِ اشعار ،حـــرفش را نزن هِی صدا پشتِ صدا ،پشتِ صــــدا ،میـــخوانَدَم میشوم از خوابِ خوش بیدار ، حرفش را نزن احمدیزدانی(کوتوال)    

جلوۀ ناز جهان شیرین ولی فانیست ، حـــرفش را نزن نازِ دنیا ،بیـــوفائیـــهایِ طـــولانیست ، حــرفش را نزن آسمان در آسمان در آسمـــان در آسمــان ،تا هفـــت بار هستی وافســانه اش دانش ونادانیست،حـــرفش را نزن قــــرن ها از پشتِ هم رفت و بشر پشتِ بشر پشتِ بشر گـــرچه طــولانیست ،نزدِ اهلِ دل آنیست،حرفش را نزن شاهدِ هــرجائیِ هــرجا،برایِ اهلِ ،دل خود ســـاقی است قصّه پیچیده،هوایِ سینـــه بارانیست ،حـــــرفش را نزن غافلان مستندو بهتــر مسـت باشند از دو روزِ عمرِ خود دورِ گردون دورِ هستی زا و طوفانیست ،حرفش را نزن نیست یکسان حالِ دوران ،آسیاب است وبه نوبت متّکی میشود افسونگر افسون،بُعدِ حیرانیست ،حرفش را نزن با قضــا و با قَدَر در آفـــرینش پنجه افکـندن   خطاست بندگی ، گردن نهادن، عینِ آسانیست ،حـــرفش را نزن آنکه برکــون ومکان باحکمتش تدبیر دارد خالق است دامـــن او را گرفتــــن حرفِ پایانیست ،حرفش را نزن. احمدیزدانی

مـــن به تاییــد و به انکار و وفا شک دارم به سـوال و به همـــه کارِ خـــدا شــک دارم پشت مـــن زخمی نامــــردمی از یاران است من به نفـــــرین رفیقــــان ودعــا شک دارم فرصتی نیست برای من و برگشتــن عمــــر می دود شعــله و بر ســوختـه ها شک دارم میگزم لب که چراعهدو وفامان سست است به همـــه مـــردم ولب دوخته ها ،شک دارم دســت برداشــت زِ زاییــدنِ خـــود، زاینـــده من به تبریزو همـــه کوفتــه ها شــک دارم.

افســـانۀ وحــدتِ جهـــان را دارم من منطقِ وحی و آسمان را دارم بر ظلمتِ شب بتاز ای رهبــرِ من جان در رهِ تو فشانم ،آن را دارم. احمدیزدانی

سیرِ سیرم ،خبر از گُرسِنِگان هیچ نگیرم خودِ قارونم و حاتم به حضــورم نپـــذیرم همچنان شَرخرِ خوشحال و فراوان مالـــم در همـــه عمـــر ســـرِ پولِ ربا درگیــــرم ظاهـــرالخیـروصلاحم ،به عبادت مشغول اصل ، سوداست و عبـادت ،همـــۀ تدبیـرم خوبی و پولِ حلال و ســـرِ مـــرزِ قـــانون چون شعاریست که میگویم و با آن شیرم گـــر امـــــانت بدهنــــدم زِ خـــــریّت پولی حـــقّ خود را زِ امـــانت به کلک میگیــرم عاشقم، عاشقِ پول و طلب و سفته و چک قبله گاهی که در آن سجده کنان می میــرم. احمدیزدانی

از صــــدای سخـــن عشـــق ندیدم خـــوشتــر بعد۴۰ســال شنیــــدم سخنــــانی که مپــــرس گفتگــــو کـــــردم وگفتــــم سخنــــانی از دل پر کشیدم به کمینــــگاه کســـانی که مپــــرس این حوادث که میان مـــــن و تو میــــــگذرد گفتمـــانیست میـــان دو جهـــانی که مپـــرس مــــن و اوضــــاع زمــانه به فرازو به فرود تو چو آرامش مهتـــاب و چنانی که مپــــرس زلـــــزله بودم و از پای نشستـــــم اکنـــــون ش ده ام مانده به جـــا ساختمـــانی که مپـــرس شب و حیرانی و امـــواج وتلاطــــم بگذشت مانده اکنون پس از آن نام و نشانی که مپرس از سفر گفتی و غــــربت و زن و فـــرزندان گفتــــم از حســرت دیدار و غمانی که مپرس تــــا نیــــایی و نبینــــم نبــــــود آرامـــــش می شــــوم با رخ تو همچو جوانی که مپرس آمــــدی حــــرف زدی دختـــر رز خنـدان شد روحم آزاد شد از بنـــد گــــرانی که مپــــرس کوتوال

بوی مادر مادرم عمرو جوانی دادو اکنون پیر شد سوخت شمع و نیست نورو از رمق دیگر اثر طرد کردند آن عزیزانی که بودند از وجود مدّعی راهی نشانم داد در پیرانه سر خانه های سالمندان بود راهِ حلِّ او وای بر احوال من ٬احوالِ ابناءِ بشر مادرت را گر تو بسپاری به آن صحن وسرا میشوی راحت ٬مزاحم هست او وقتِ سفر طاقتم از راهنمایی های او شد طاق ٬ تا برخروشیدم به او گفتم ٬کَرَم ٬ از گوش کَر با رذالت او دفاع میکرد از امیالِ خود گفت معنایی ندارد این زمان مادر ٬ پدر زندگی درعصرِصنعت٬عصرِثروت سخت هست گفتمت راهی که باشد بهترین و بی خطر صبر کردم تا سخنرانی به انجامش رسید گفتمش خوشبخت انسانهای دوران حَجَر گر چه در ظاهر نیاید بوی خوش اکنون زِ او هست از هر بوی عودو مُشک و عنبر خوبتر ننگ دارد گل چو تو خاری ببیند در کنار طالب است او بر دعای مادرش وقت خطر. احمدیزدانی۹۳/۶/۵ فیروزکوه

جمعه ها منتظریم و تو نیایی آقا چشم در راهِ شما بوده  بیایی آقا تا نیایی نشود هستی و بودن کامل گُم شده راه و شما راهنمایی آقا

روزیکه فروغ دیدگانــت کم شد پدر ارجمندم مرحوم جناب موسی یزدانی بزرگ خاندان یزدانی که ۲۸ سال از فراقش میسوزم ۹۳/۵/۲۷ شادیِ جهان برای من ماتم شد وقتیکه که نبینمت نباشــم بهتر ای مرگ بیا که آخرِ عالـم شد. احمدیزدانی