محل انتشار اشعار احمدیزدانی

کوه لرزیدو فرو ریخت غم غزّه شکستش  دیدم نگرانی فلسطین ، نگرانیِ همه نگرانیِ تو و او و من و ما وَ همه  خون ناحقّ و تجاوز و ستم  رنج و مظلومیّت خواهرِ تو  مادرِ من چیره گی بر شبِ  مظلومیّت و رنج وستم به یقین نزدیک است وعدۀ خالق عالم این است .

غمانِ زرد و رنجورم اگر بی تو نهانِ گنگ و مخمورم اگر بی تو سعادت هدیه ات ، عشق و امیدو جنبش ایثارت اگر ،پایان پذیرد  لحظه هایِ مرگبارِ بودنم ، بی تو احمدیزدانی سال 1356 شمسی گیلان رودسر  دوران سپاه دانش

بنام خدا امتحانِ سخـتِ دوران با غــــم و اندوه و حِـــرمان کینـــه جــــوئی هــــا فــــراوان،روزگارِ نابسامـان وقــتِ اشغــــالِ وطـــن ،بد مستی بدخواه و دشمن وقتِ پرپر گشتــن گلهـــای لالــه ،یاس و سوســن انفجـــــارِ شیمیـــــائی ،میــــن و خمپــــاره دمـادم مضــطـــرب ،تنــهـــا و بیــکــــس بودنِ اولاد آدم قصرشیرین قصـرِ تلخ وموشکِ صــدّام و تهـــران در جنــوب و غـــرب آواره زن و مـــردِ مسلمـــان تا به کرمانشــاه ودزفــول و قـــم و تبـــریزو بانه زیرِ آتشبـــارو میـــگ و مــوشــک و رزمِ شبـانه از عَــرَب تا غــرب و امــریکای شیطان وحشیانه هـم قســـم در قتلگاه شیعیــــان از هـــــر کــــرانه  یک نظــامِ نو به دنیـــا پا گــــرفت و بارور شـــد زاده شد نظــــم نوین از عمـــقِ فقهــی مومنـــانه رنج هــــا بود از شهیـــدان ،پایمــردی ها از آنان بارور شد ،میـــوه دادو مستقــــر شـــد عالمــــانه  دودِ آتـــش رفــت در چشمــانِ کـــورِ بانیـــانـــش کـــورکــردو سوخت شیطان را به وضعی ظالمانه مبتلا گردیدبرخشم وخروشِِ ملّتش لرزان و

از شعرِ تو من شراب می خواهم ، هست؟ اندیشـه ی بی حجاب میخواهــم ،هست؟ در عشــق شنیــده ام شکستــــی ، آری؟ بشکسته و در نقاب  می خواهم ،هست؟ (کوتوال)

بار الها نجات ما برسان اکسیژن را به خانه ها برسان تا تنفّس از آن شود آسان حفظ ماند زِ هر بدی ایران کوتوال خندان

طنز فکاهی افسوس که خواب خوش دگر رویا شد بیداری و رنج و درد ،سهـــم مــا شـــد با خواب دلم خوش و زِ رویا خوش تر آن هر دو خراب از گــــــرانی ها شـــد احمدیزدانی(کوتوال خندان)

طنز فکاهی(کوتوال خندان) گنجی همـه از طلا و مال و اموال افتــاد به خانه ام بدون نِک و نال خوشحال شدم چنگ زدم در دامن بیدار شدم زِ دادو بیــــدادِ عیـــال احمدیزدانی

هستی تو به پای لنگ من همچو عصا در دیدنِ رویِ تو غمــــم راســت ، دوا از ره نرسیـــــدی و شــــدم مـــن آزاد ای درد که در اصــل توئی عین شفـــا  (کوتوال خندان)

  از نور حرا زمزم  قـــرآن جوشید هم مکّه و هم مدینه از آن نوشید اسلام که از مَبدَا  بعثت برخاسـت در گسترشش عالم و آدم  کوشید.

هستی تو به پای لنگ من ، همچو عصا خنــــدیدن بر روی تـــو ، بـــــر درد دوا از ره نرسیـــــدی و شـــــدم مـــــن آزاد ای آنکه به زخم سینه هستی چــــو دوا

دیوانه شد دل عاشق زِ کار خویش دوراست از تو وَ در انتظارِ خویش چشمان براه حضورت سفید شـــــد از فرطِ غم ،شده دل داغدار خویش هر بار بر تو و کاخت نظر کنـــــم آتش بگیرم از شررِژاله بارِخویش بردی دلــــم زِ محبّت وَ نازِ خـــود مُــردم زِ بی محبّتیِ گلعذارِ خویش ای عشق ،گوشۀ چشمی نشان بده  حیرانِ انتظارِ تو و اعتذارِ خویش بستم زبان که عمــــل باشدو ثمــر خیری ندیدم از ثمرات بهار خویش شــــــاید که دیده ببینـــد ولی زِ بد نشناسد از سرِ غفلت نگارِ خویش بر منتظر نظری کن زِ روی مهـــر دریا شود دلش وَ شود بیقرارِ خویش (کوتوال)

بادبادک بودم وبا خنجرت ترکیده ام با مژه کشتی مرا،ازتو ستم ها دیده ام دستِ اقیانوس بازی ها کند با بادِ سرد از برای انتقامم صفحه ها را چیده ام بادبادک

فیروزکوهی و چنگیز از تو خورد سیلی ، که همرَهِ خود تا به گور بُرد از خاطراتِ جنگِ دوّم و اشغالِ روس ها دل های بیشمار از آن ظلم ها فِسُرد در نزدِ شادمانیِ هر باغ و گوشه ات باغِ اِ رَم حقیر و چه بسیار هست ،خُرد دستِ کمک به رونقِ تو ،بی بلا وَ خوش بسیار آرزو در حسرتِ آبادیِ تو ،مُرد حتماً نهایتِ کارت ،گُشایش است آغازِ بازیِ دورانِ بُرد بُرد. (کوتوال)

دزد آخر به نانِ ما بزند سنگ خودرا به جان ما بزند یک طرف دکمه هست وثروت وموج لاف و لوفی که خانِ ما بزند آنطرف ،ریزگردو اگزوزها ریشۀ خاندانِ ما بزند پارک وجنگل وساحل و دریا اسمش آید ،حقیر جابزند. کوتوال