محل انتشار اشعار احمدیزدانی

https://kootevall.blog.ir میکنم من مویه بر پروانه ها مینویسم از جنون .،دیوانه ها عاشقانِ پاکبازِ این دیار حفظ کرده خانه از بیگانه ها دید چشمانم زمان انقلاب رفته در سوراخ خود هر اژدها بر شهیدان میکنم تعظیم من جاودان هستند چون افسانه ها خورده اند نان از کنار کارشان باند ابن الوقت ها ، رجّاله ها دلخوشم تنها به مردان بزرگ پاکدستان ، مومنان ،آزاده ها روشنائی با قلمهای سیاه جاریند چون نور در کاشانه ها احمدیزدانی

ای گستره وَ پهنۀ ی گیتی وَ تو صــــد دام بـر ثـروت و دانـائی دنیــــــا  بنهــــــی دام دریوزگی و نوکری و خفّت و خواری است سهمش که شود با سخنان تو، کسی خــام با آنکه همه عمرتو باشد، دو سه صدسال یک وحشی بی چون و چرائی تو، عمـــوســــــام جاســــوســـیِ یاران و رفیقــان شده کارت شیـــطان بـزرگـــی و دغل بـــــازی و بد نام هستی تو عروسی که به هر حجله نهد پای دستــی چـدنی داری و صـــد کینه به فرجام تبعیــــض نــژادی و چپـــــاول هنــــــر تــو دادند به درصــــــــد نود و نه به تو پیغــــام کار تو منافع طلبی، جنگ و جـــــــدال است بر گــــــور بسی مــــردم دنیـــا زده ای گام ناکازاکی و هیــــروشیمـــــا شــاهــــدِ حرفم اکنون شـــــــده ای عابد و زاهد به سرانجام داعـــــــش و سیاهـــــکاری و بمـــب اتم تو وقتیکه خدا خشم بگیــــــــرد، شَـــوَدَت دام میــــدان تشیّـــــــع نبــــود عــــــرصه گهِ تو صبراست و بصیرت که کند دشمن خـود رام با خـــــود رُحَمــــائیم و اشـــــدّاءُ به کفّـــــار با دوستـــیِ شیعــــــه شـــــود غلغلـــــه آرام این مملکت

کشـــــور ریشــه دار مــــا ایران داد پـای نجــات خــــــود تــاوان اینهمه عــــزّت و شکـــــوه آیــا نیست زیبا چــو شاخه ی زیتون هست طـــوطی بخاک هندوستان طالبـش می دهـــــد به آن تاوان داده کشـــــور بهــــــــای آزادی کاخِ ظلــــم و ستم شده مـــدفون عـــدّه ای اهــــلِ راحت و تفریح اهــــلِ کیف ، استراحت و تفریح ملّــت اســـت اهلِ کار و استقلال نشـــود بر شهیــدِ خـــود مدیون آی دولـــت که حاکمــی اکنــــون ملّتی داده پای عهــــدش خـــون نشو تسلیــم خـــواهشِ دشمــــن هســــت در آستیـــنِ او افســون مطمئــــن باش نقشـــــه دارد او برد از سنـــــگِ پـایِ قزوین رو او که از دَر شد از وطـــن رانده پنجره مَـــدِّ منظـــــرش اکنــــون گــربه ی مــــرتضی علی دشمن ادّعـــــا دوستــی ولــی دشمــــن هــــدفش اینکه ضـــربه را بزند مبتلایِ به خـدعه هست و جنون قصــــدِ او خــــدمتِ به اســرائیل میشود چون نخود به هـــر آجیل اهلِ خنجر وَ پشت و نامـردیست دارد او حربه هایِ گـــــوناگــون کــرد تحریمهــــا به نامـــــــردی هـــ

خاطـــرِ شــــــرحِ پریشانِ پریشانی را                                     مینویسم که زنم زخم به نادانی هـــا روزگاری که سرآغاز جوانی هـــــا بود                                  همرهی بود که افتاده به دامش من زود چهره زیبا و جوان ،باطنی از زشتیهــا                                    بود در دیدۀ من عقل من و مستی ها غرق بودم به غرورو نفس باد صبـــــا                                       نشنیدم ز پدر آنهمه فـــــریاد رســــا هرچه او کرد نصیحت که رفیق تو خطاست                                    من نفهمیدم و گفتم که رفیقم آقاست سالها صفحۀ شطرنجِ رفاقــــت بر پا                                       مات بودم و ندانسته که مــــاتم آنجا تا که در صبحگهی وقت طلــوع روزی                                      زده بیرون که روم در پیِ کسبِ روزی ناخودآگاه در آن تیرۀ شب دستم رفت                                    به سرِجیبش و برق از نگهِ مستم رفت دیده در جیب رفیقم همـــه از اموالم                                      پولِ نقدم وَ مدارک که هنـــوز بدحالم چون صدا کردم و بیدار شدو وض

دوستانی دلخوش و راهی خراب فارغ از سرما و سوز آفتاب بیخیال از دردو داغِ مردمان شادمان و بیغم و رو به سراب نشئه و بیدردو سرتاپا گناه بوده از فرط گناه بیراه ، راه بی غمانِ بی غمانِ بی غمان غرقِ گمراهی ،بظاهر سر به راه پول چون کاغذ بدونِ هربها خرجها بیهوده بود و بی هوا از پدرها ما گریزان بوده ایم مادران دلخوش و پشتیبانِ ما اندک اندک نوجوانی شد تمام شخصیّت تثبیت شد در ننگ و نام شسته دست از دفترو درس و کتاب مانده هر آغاز از ما ناتمام باجوانی واردِ عالم شدیم یک به یک افتاده از ما ،کم شدیم هر سقوطی از گناه آغاز شد بر ضمیر زندگی ماتم شدیم انقلاب آمد به ما خدمت نمود راه را روشن و با حکمت نمود دسته ای از او جدا ، کرده سقوط مرگ عرض اندام با قدرت نمود من ولی دارم حکایت بیشتر دستِ حقِّ او به من زد نیشتر نورِ او تابید بر جان و دلم فارغ از غیرو به او من خویش تر بین راه افتاد چون بارِ کَجَم شد رها روحم و دنیایِ لَجَم هستیم شد غرقِ نورِ ماهتاب داد خالق نوش از جامِ حَجَم رفته بوئیدم گلاب کعبه را خوردم از زمزم من آبِ توبه

احمدیزدانی @ahmad_yazdany Instagram photos | Websta

موسم خردادو عزا در عزاست                      وقت سفر کردن مولای ماست حادثه ها آمده و میروند                    صفحه ای از خاطره ای میشوند خاطره ها ، داشته ها ، عشق ماست                  خوش بود آنی که پناهش خداست هست گهی تلخ و گهی چون عسل                         رنگ بگیرد دل آن از عمل رهبر ما ، پیرجماران ما                              روشنی خطّۀ ایران ما آمدو تغییر به پا کردو رفت                    عهد که فرمود وفا کردو رفت گشته از او قلعۀ ایران کمند                       هست از او سایۀ ایران بلند ما همه سرباز توایم ای امام                       همره از آغازتوایم ای امام تا به ابد بر سر پیمانه ایم                          باده زنان تو ومستانه ایم            راهِ تو اسلام و تشیّع مرام              سایۀ نام تو بود مستدام                                         احمدیزدانی                                    kootevall

kootevall@gmail.com از بین دوتا کوچه پریشان میرفت از مرز حدوث کفرو ایمان میرفت با یک شکمش دو طفل زلئید از فقر بدبختی و نکبتش به دامان ، میرفت از کفر گذشت و شرک آمد به میان در سفره ی فقری که ندارد ایمان آبستن سیری اند مشتی خودخواه بدبخت بزاید غم و دردو حرمان احمدیزدانی

خشمِ چشمانِ شب و جاده ی غربت سخت است بارِ سنگیـــن به سـرِ شانه ی غیرت سخت است خونِ دل باشــــدو با آن بخـــوریم هرشــــب نان بهتــــر از آنکه به ذلّــــت بدهــــد تن ، انســـان                                             احمدیزدانی

اختر تابنده ،ای خورشیدِ در اوج فراز ای که تابیدن مرام توست با نورو نیاز گرچه گمنامیست بر سنگ مزارت نام تو هست پیدا از تو عزّت،پرچمت در اهتزاز احمدیزدانی

خبرآمد که ماهی دریا از ستم شد فراری از آنجا ره به ساحل گرفت و آمدباز تا ببیند عدالت اینجا رو به توری که بود صیّادش او نهادو درآن گرفت ماوا آمد همراهِ تور در ساحل چشم او باز شد به خشکی تا نعره ای زد وگفت از دردش الامان از ستم و انسانها همه باهم درونِ یک شهرند جمعشان جمع و ظاهری زیبا با زبان عالمی به هم دوزند غرق خودخواهی وغرور آنها همه دنبال کاغذی رنگی که ندارد بهای در دریا پول نامیده اش ودر همه عمر میکنندجمع جـای مهرو وفا هرکه پولی نبـاشدش در جیب ارزشش صفـرو میشود رسوا دیده ام من عجایب بسیار نیست فرصت بگویم آنهارا فقط این را بگویم و کافیست خوش به ما ماهیان و دریاها گفت و میخواست تا رود خانه شد گرفتار گفته ی بیجا خشم صیّاد دامنش بگرفت شد برای بشر به سفره غذا.

کوتوال ،kootevall، کوتوال شب تاریک با مژه تو مرا بسته رگبارو دیده شد بینا جز تو هر دیدنی سیاهی بود من ندیدم بجز تو دنیا را برده ای با خودت، به همراهت تا افق های دوردست صفا هست فیروزکوهِ دورانساز قلبِ عالم وَ آخرِ دنیا احمدیزدانی